บทที่ 256 มิอาจสูญเสีย (25%)

“แม่จ๋า! ฟ้าใจ๋มาแย้ว!”

เสียงใสๆ ที่ร้องตะโกนเรียกเจื้อยแจ้ว ทำให้คนที่กำลังนั่งเหม่ออยู่บนชานเรือนชั้นสองในยามเช้าตรู่หลุดจากภวังค์ สามวันแล้วที่บูรณิมาเอาแต่คิดคำนึงว่าพ่อของลูกทำไมยังไม่กลับมา สถานการณ์ที่เกาะมุกฟ้าเป็นยังไงบ้าง เขาและลูกปลอดภัยดีไหม ทำไมถึงไม่ส่งข่าวคราวมา

ทันทีที่ชะ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ